Τα δύσκολα ήρθαν όταν έπρεπε να βρίσκομαι στα στούντιο, στα εργοστάσια, στα εξώφυλλα, στη διανομή ταυτόχρονα, πράγμα που κυριολεκτικά με εξανλούσε, ενώ κιόλας θέλοντας και κάτι καλύτερο χρώσταγα και στα στούντιο και κάποια περισσότερα. Μάλιστα όσο υπήρχε τότε η Creep, έψαξα να βρω κάποιον συνεργάτη που θα μοιραζόμασταν τις δουλειές. Για την ακρίβεια είχα βρεί ένα και από φραγκάτη οικογένεια μάλιστα, και εκεί που είχα χαρεί εγώ, άρχισε αυτός να μου λέει στις μια - δυο συναντήσεις που είχαμε: "Τα λεφτά του στούντιο δε θα τα βάζουμε όλα εμείς, αλλά μισά - μισά με τα groups. Επίσης θα αλλάξουμε τα συμβόλαια με τα groups ακαι αντί να μοιραζόμαστε τα λεφτά μισά - μισά, να τους δίνουμε μόνο ένα 5%. Στο κάτω - κάτω ποιός είναι ο τσογλανάκος που θα μας παίρνει τα μισά λεφτά;" Τα πήρα κι εγώ τότε και γυρνάω και του λέω "Ποιός είναι ο τσογλανάκος ρε; Αυτή είναι η μουσική τους, η ψυχή τους! Και εσύ ποιός είσαι; 'Ενας έμπορας είσαι!". Τσακώθηκα λοιπόν μ'αυτόν και δεν βρήκα συνεργάτη. Το τέλος της Creep το σήμανε αργότερα η "Πανδώρα". Η Πανδώρα ήταν μια εταιρία διανομών που είχε ζητήσει τη διανομή της Creep. Εγώ στην αρχή δίσταζα να κάνω αυτό το βήμα γιατί μας ζητούσε ένα πολύ καλό ποσοστό, αλλά δείχνοντας μου κάτι λίστες με μαγαζιά που θα συνεργαζόταν από τη μια, και από την άλλη εγώ που έκανα τις διανομές με το παπάκι, έδωσα τη διανομή στην Πανδώρα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα μαγαζιά με έπαιρναν τηλέφωνο από τότε και μου έλεγαν ότι δεν τους πήγαιναν τα δισκάκια, ενώ η Πανδώρα να ισχυρίζεται πως έχουν περάσει από αυτά τα καταστήματα τέσσερις φορές και δεν τους τα έχουν παραγγείλει. 'Αντε να βγάλεις άκρη δηλαδή.

Το οριστικό χτύπημα ήταν όταν αφού τα πράγματα είχαν αρχίσει να γκρεμίζονται, η Πανδώρα πάλι έκανε την εξής πρόταση: "'Εχουμε ένα group, Angelo And His Egos λέγεται, που με τις στατιστικές που έοχυμε κάνει, αν κυκλοφορήσει η δουλειά του θα πουλήσει κάργα! Είναι πολύ εμπορικό, αλλά δεν είναι και χάλια. Γίνεται λοιπόν να κυκλοφορήσει από την Creep, γιατί εμείς που να στήνουμε εταιρία τώρα;". 'Ετσι κι εγώ, σκέφτηκα πως αφού η Creep ήταν στο χείλος του γκρεμού, αν έβαζα λίγο νερό στο κρασί μου, ίσως η Creep να σωθεί. Πίστευα πως θα καταλάβαιναν αυτοί που έπρεπε να καταλάβουν. 'Ετσι κυκλοφόρησα το δίσκο του Angelo And His Egos (που στην ουσία δεν είναι ένας Creep δίσκος), με αποτέλεσμα να μη γίνει τίποτα από αυτά που έταζε η Πανδώρα. Ο δίσκος δεν πούλησε ούτε 300 κομμάτια, ενώ είδα μέχρι και τους φίλους που με ενθάρρυναν μέχρι τότε, να λένε "τί μαλακία ήταν αυτή η κίνηση;". 'Ετσι ζοχαδιάστηκα κι εγώ και αφού κυκλοφόρησα άλλους δύο δίσκους που ήταν στο πρόγραμμα να βγούνε, έκλεισα την Creep προκειμένου να μη γίνουν άλλα λάθη και ας είχα τουλάχιστον μια καλή ανάμνηση.

iR.- Πρόσφατα η Creep επανιδρύθηκε. Τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον;

Μέσα στο μυαλό μου η Creep ποτέ δεν είχε σταματήσει, δηλαδή αυτή η φλόγα που είχα μέσα μου δεν έσβησε ποτέ, αλλά επειδή τότε αναγκάστηκα να κάνω κάποιες συμβιβαστικές λύσεις που δε μου άρεσαν και επειδή ήμουνα και μόνος μου και δεν το κρύβω οτι με είχε κουράσει αυτό, έκλεισα τότε την Creep, κρατώντας την ιδέα όμως, για να τη ξανανοίξω την κατάλληλη στιγμή. Παραλίγο μάλιστα το 1990 και το 1993 να ξανασκάσει μύτη η Creep, αλλά φοβήθηκα ότι πάλι στα ίδια σκατά θα πέσω. 'Ετσι πέρυσι σε συνεργασία με την FM, έφτιαξα πάλι την Creep, δηλαδή η FM Records κάνει μόνο τις διανομές και βάζει την ταμπέλα της, χωρίς να έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στο τί είναι αυτό που βγάζει η Creep. 'Ετσι τώρα η Creep έχει βγάλει άλλον ένα δίσκο, το "Return Of The Creeps", που περιέχει τα singles των groups που είχαν βγεί τότε στην Creep και τον καινούργιο δίσκο των Blackmail, ενώ ετοιμάζεται να βγει ο καινούργιος δίσκος των Nighstalker και αργότερα των Honeydive. Τώρα το μέλλον θα δείξει.

Το αφιέρωμα στην Creep είναι αφιερωμένο στη μνήμη των αξέχαστων Φιλώτα Βασκαλή (Fill) και Κώστα Ποθουλάκη, που εφυγαν πρόσφατα από κοντά μας!

Βασίλης Γιανναράκος

Αξίζει να αναφέρουμε και λίγα λόγια για κάποια groups της Creep, που ανεξάρτητα από το αφιέρωμα, θεωρούνται έτσι κι αλλίως σήμερα, ιστορικά.

Yell-O-Yell: 'Ο,τι και να γράψει κανείς, γι'αυτό το group, είναι λγο. Η δυνατή μουσική τους, το πάθος τους, και η φωνή του Fill που έχει στοιχειώσει τα κομμάτια τους, βγάζουν έξω όλη τη φρίκη που είχαν γνωρίσει στα σκοτεινά μονοπάτια του Death. Στα μονοπάτια που προηγουμένως είχαν περάσει οι Birthday Party. Αξίζει να ακούσει κανείς τα κομμάτια "-Ex-", "Froggy", "Alice (In Sufferland)", "Crow's Complaint" και θα καταλάβει. Οι Yell-O-Yell ήταν: Fill (κιθάρα, φωνή), Βαγγέλης (Ντραμς), Χάρης (μπάσο).

Villa 21: "Welcome to the Villa 21..." ο πρώτος στίχος του πρώτου κομματιού, του πρώτου τους δίσκου (ουφ), ο οποίος (στίχος) είναι μια καλή δικαιολογία για όποιον το ακούσει, για να κολλήσει με τους Villa. Σκληροί και μελωδικοί, με γκαζομένες κιθάρες και με ξέφρενα συνθεσάιζερ ταυτόχρονα, με αληθινό πάθος από την αρχή μέχρι το τέλος, χάραξαν τη δεκάχρονη πορεία τους, που πλέον θεωρείται ιστορία. Οι Villa 21 ήταν: Κώστας Παθουλάκης (κιθάρα, φωνή), 'Αντα Λαμπάρα (συνθεσάιζερ), Αντρέας Παπαδόπουλος (μπάσο) και Μπάμπης Δαλίδης (ντραμς).

South Of No North: Οι South Of No North είναι σίγουρα από τα λίγα group που θα μπορούσαν να πάρουν μια θέση δίπλα από τους Bauhaus, και τους Joy Division. Η ποίηση του, ο λυρισμός τους, και οι μελαγχολικές τους μελωδίες, αγγίζουν την ψυχή έντονα, φέρνοντας συναισθήματα συγκίνησης. Το δεύτερο L.P. τους "Fell Frozen", θα μπορούσε να πει κανείς ότι αγγίζει την πληρότητα και το τέλειο. Οι South Of No North ήταν οι: Αντρέας (φωνή), Μιχάλης (κιθάρα), Γιώργος (μπάσο) και Φοίβος (ντραμς).

The Reporters: Η μουσική τους σε ξεσηκώνει για χορό (ή και για τρέξιμο). Ταχύτητα, διαπεραστικά συνθεσάιζερς, η φωνή του Κώστα Παθουλάκη παρόν κι αυτή και τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάτι σαν "Band Of Holly Joy", αλλά σίγουρα μοναδικοί. Οι Reporters ήταν οι: Κώστας (φωνή), Βούλης (κιθάρα), Μάκης (συνθεσάιζερ), 'Ακης (μπάσο) και Γιώργος (ντραμς).

The Vyllies: Οι Vyllies ήταν τρείς ευφυιέστατες ελβετίδες, όπου ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε στην Creep. Η μουσική τους ήταν electr-dark wave, και τα κομμάτια τους "Whispers In The Shadow", και "Babylon" θεωρούνται πλέον κλασσικά σ'αυτόν τον χωρο, ενώ ο ήχος τους είναι χαρακτηριστικός. Οι Vyllies ήταν οι: Manu Moan (φωνή, κρουστά), Ursula Nun (αρμόνιο, rhythym box), και Fiona Prism (φωνή, μπάσο).

Metro Decay: Ελληνόφωνο τριμελές σχήμα που στη μουσική του κυριαρχεί η ατμόσφαιρα και ο ρομαντισμός. Ο φόβος και οι ανησυχίες του group είναι και αυτές επίσης εμφανείς. Παρόλο που ο ήχος τους δε μοιάζει με τα άλλα groups της Creep, κινούνται και αυτοί στο χώρο του dark wave, δίνοντας έτσι ένα διαφορετικό χρώμα. Οι Metro Decay ήταν: Γιώργος Μανιάτης (ντραμς), Κώστας Μάστορης (πλήκτρα, Bass synth) και Αντώνης Μανιάτης (φωνή, φωνή κιθάρα).


Μετακίνηση προς την επόμενη σελίδα
Επιστροφή στην προηγούμενη σελίδα
Επιστροφή στην αρχική σελίδα του τεύχους 48
Επιστροφή στην αρχική σελίδα του in Rock
Επιστροφή στην αρχική σελίδα του Lpc

Αυτή η σελίδα ανανεώθηκε τελευταία φορά στις 3 Μαϊου 1996
Υπεύθυνος: Lpc